İntiqam

İntiqam almaq əgər istərsən,

Qoy uşaqlar atılıb düşsünlər

Gül çiçək dərsinlər

Haqların kimsə əlindən alsa

Qoy bağırsınlar olar

Haqqı fəryad eyləyib

Haqqı çağırsınlar olar

 

İntiqam almaq əgər istərsən

Qoy bütün yerləlrdə

Oxusunlar balalar dillərini

Yazsınlar

Qorxmadan

Urmu bərəsində də gül əkmək üçün

Sahili qazsınlar.

 

İntiqamım belədir.

Yaralı əllərimi

Sizə sarı uzadıb

Dənizə qarşı dayanıb

Sizə «sağ ol!» deyirəm,

«Şən yaşa!» söyləyirəm.

 

 

Himmət

 

Təbrizliyəm, damarımda Təbriz axır qan yerinə.

Eynalı dan cəddim «Ağa Mir Əli» dir

O, dağlardan durub gəlmiş baxır mənə

Qızıl sular məhəllində yurd salmışdır,

Orda məscid qayırmışdır.

Məşrutə inqilabında

Özün hər bir geriçidən ayırmışdır.

 

Mən, torunu o Seyidin

Özümü Təbriz bilmişəm.

Dünyanın hər bir yerində,

Özümdən kimsəni əsla

Heç yuxarı görməmişəm,

Buna «mubahat» demişəm.

 

Söz vermişəm, əzəl gündən

Fəzilətlər yayan elə,

Xidmət etmək şuarımdır,

Susmamışam, durmamışam,

Söz verdiyim fəzalara iz salmışam.

Xidmət üçün yol tapmağa,

Fikrə-xəyala dalmışam,

Buna «sədaqət» demişəm.

 

El düşməni, dil düşməni, təqva, fəzilət düşməni,

Bir sözlə şah məfkurəsi qarşısında dayanmışam.

Eşqim qalxıb səmalara,

Şö′lə içrə odlanmışam,

Buna da «qeyrət» demişəm.

 

Kök salmışam, iz salmışam

Qutsal Təbriz yollarında,

Qaragiləm sevməsə də,

Qurbətlərdə buruq-buruq cığırlara düşsəm belə

Qopmamışam öz kökümdən,

Buna da «himmət» demişəm.

 

Vəhy

 

Səhər sabahının ulduzları

Üfüqdə axıb

İtəndə gözlərdən,

Mənim də köksümə bir söz qığılcımı axdı

Səhər itib getdi.

- Nə idi?

Xatirəmin sandığı nə boş görünür?

Bir qaranquş idi,

Ya ki bir ulduz?

Və ya köpüklənən ağzın köpükləri idi?

Və ya ki şö′lə çəkən atəşin şərarələri?

Nə idi,

Söylə gilən!

 

- O bir qığılcım idi

Şəhid məzarına bənzər bir ayədən qalxdı,

Gedib o göylərə bir vəhyə çevrilib gəldi,

Mənim də köksümə axdı,

Səhər itib getdi...

 

 

İxtiyar

 

«-Atan harda ölüb?»

Sordum.

«Yataqda!»

Söylədi nakəs!

«- Baban harda ölüb?»

Sordum.

«- Otaqda»

Söylədi nakəş.

 

Yataqlarda, otaqlarda ölənlər nəslinə söylə:

«- Da bəsdir, bəs!»

Denə:

«- Atlar belində, mən ölənlər nəsliyəm

Ordan axır qanım

Orda bəslənib canım.»

 

Yataq sağda! otaq solda, ulu meydan da qarşımda,

Onu seçməkdə «sahib ixtiyaram» mən!

Və la cəbrən və la təfviz

Özün bil!

Burda bircə sən,

Və birdə biz.

Dalımda isə şanlı,

Həm də şövkətli ulu Təbriz.

 

Yuxu Tə′biri

 

Təbriz,

Mənim ey mə′bədim, ey qibləgahım!

Gördüm yoxumda dün gecə

Nura bürünmüş bir ilahi heykəlin timsalı olmuşsan.

Bəh bəh, necə!

Xoş atrili bir camə dolmuşsan!

Sübhün əzan çağı

Təravət, mə′nəviyyət, yüksəliş, billah!

Bürümüş, sarmış afaqı.

Söküldü dan yeri,

Gördüm Səhəndin damənin,

Ellər axarın.

Ya Əli İbni Əbitalib!

Əsanı birdə vur

qoy sinəsindən yeddi göz axsın daha

görmüşəm  mən sübühün ağın

yuxum tə′birimi bu?

 

Zirvə

 

On il qabaq,

bir gün, bir qış günüydü.

Əlimdə üç səfhə kağiz,

Girdim içəri

Otaq elə həman bu otaq.

Qarşıladı məni Kirmanlı bir seyid

Dedim:

«-Tərhe məcəlleye türki dârəm mən!»

Dedi:

«Ma inca əslən türki nədârim.»

Amma aldı layhəni, bəyəndi dedi:

«Bâşe, biyâ, esmeş «Səhənd», çetore?

To həm moqavemi mânənde in kuh!

Xəm be əbru nəyâr,

Of nəgu əslən...»

 

On il keçir indi o gündən, Səhənd!

Sənin on illiyin mubarək olsun.

O gündən bəri sənə sarı hər gün,

Çörək çıraq üçün qaçan çox oldu.

Sən öz ətəyini əsirgəmədin,

Yedi, içdi hər kəs.

Sənin səxavətli ətəklərində.

Sənin əlinlə

Biri damla da oldu,

Nərduvan eylədi səni,

Zirvə axtarırdı, zirvə gəzirdi.

Bunu bilmədi ki ancaq, o nakəs,

Səhənd alçaqlara nərduvan olmaz.

Səhənd zirvədir,

Özü, ucalardan uca bir zirvə.

 

Doğan Çay

 

Doğan çay!

Bir daha Təbriz sənə ustad göndərmiş.

Bu dəf´ə Saibanə dada son vermiş,

Sənə Düzgün sayaq fəryad göndərmiş.

Budur,

Danişgahında yurdumundur şə′ni səslənmiş,

Mənim dadım onun fəryadı yüksəlmiş.

Vətəndən ayrılan beş-altı yüz gəncim,

Sənə gəlmiş.

Elim fəxr eyləsin

Qalxsın ayağa,

Tək bə tək «can» söyləsin övladına, hər gün,

Onlara bax dərs deyir Düzgün.

 

Doğan çay!

Ax, amandır!

Susma, fəryada gəlib gəncim,

Sənin danişgahında yurdumundur şə′ni səslənmiş.

 

Armanlı Həyat

 

Sizə təqvalılar nəsli

Desəm,

Səhv etmərəm asla.

Ürəyiz saf, kədərsizdir,

Bu gerçəyi

Deməkdən etmərəm haşa.

Həyatız armanlarla dolu

«Qardaş»!

Həqiqətdir.

 

«Fəsad»dan hər nədə olsa

Qaçırsız, bu diyanətdir.

 

Sədaqət gözlərizdən şö′lə saçmış Təbriz üstündən

Baxış, həm davranış sadiq

Mənimçün bu, kəramətdir.

 

Sizi sərbaz tək xalqın muqəddəs inqilabi qavzadı, «qardaş»!

Ayıq dursaz, ölər düşmən,

Qaçar tülkü,

Köçər çaqqal,

Böyüklərdan bizə qalmış bu altın bir vəsiyyətdir.

 

Sizə düşmən deyil «Düzgün»

Düşün «qardaş» inan!

Gəl qol-qola ver yat bu səngərdə

Canımdan keçməyə mən də sənin tək hazıram, amma

Mənə düşmən demək,

«- Qardaş!»

Xəyanətdir.

 

İnana, düşmən bunu yaymış!

Onun qəsdi sədaqətlər önündə,

Armanlar qarşısında,

Tək, xəyanətdir...

 

 

Susğun Yatağım

 

Nə sırlar var yatıb səndə?

Mənim şıltaqlıq oylağım

Uşaqlıq günlərimdə qırmızı köksün yararkən

Yatdığım yurdum yatağım,

Eynalı dağım!

 

Yenə susğun dayanıbsan, qızıl dağ!

Söyləmişdin sən mənə içdən yanıbsan,

Tarixi fəryad edibsən,

Həmdə bir damla sədaqət ötrü

Minlər dəfə, bidada düşübsən,

Dad edibsən.

 

Nəğmələr, ahənglər, qaldırmısan sən

«Qoy bəşər asudə olsun

Şən yaşasın.»

Söyləyib,

İnsanlığı əndişəyə cumdurmusan,

Daldırmısan sən.

Qırmızı köksündə qalxan lalələrlə,

Gör nə hay saldırmısan sən?

 

Hey! Gəvənlər toplayıb köksündə od yandırdığım günlər!

O günlər!

Hardadır bilməm o günlər?

Eynalı dağım,

Mənim şıltaqlıq oylağım,

Bahar çağım!

 

Qoy qayıtsın bir kərə

Zehnimdə də təsviri canlansın,

Gəvənlər göydə fırlansın,

Sənin sinəndə çıt-çıt yansın odlansın.

«Əli» qoy şahə çəksin:

«Ey ana yurdum...»

Səsin qaldırsın afaqə.

 

Aman! bəsdir,

Uşaqlıq günlərində qırmızı köksün yararkən,

Yatdığım yurdum, yatağım,

Eynalı dağım!

Bağım baxçam, məzarım ol!

Dəfinə saxla qoynunda, qızıl dağ!

Susma, fəryad et!

Sənə bir damla gözgü tək,

Budur «Düzgün» gəlir...

 

Bütün bidada bir dad et,

Məni al qoynuna saxla,

Bahar çağları qalx ətrafını yoxla.

Məzarım üstə qoy şıltaq uşaqlar

hay salıb gəlsin,

Gəvənlər toplayıb köksümdə...

 

Aman, susğun yatağım

Eynalı dağım!...

 

 

Əbədi Həyat

 

Həmişəlik, əbədi borcluyam sənə bilirim

Vətən!

Mənim bu borcu əda etməyə təvanım yox

Mənim ki canım yox

Ki o əbəd olsun!

Sən ey mənim əbədi umduğum ana yurdum

Bütün umudlarımın qaynağı

Təranəsisən,

Ürəkdə əkdiyim hər bir gülün də danəsisən,

Dilək fəsanəsisən.

Mənim özüm də gözüm də sənə nisar olsun!

Sənin böyük gələcək-

Etibarlı şanlı günün,

Həmişə var olsun!

Həmişəlik, əbədi borcumu mənim, Təbriz!

Qəbul eyləgilən,

Qoy yavaş-yavaş ödəyim.

Özüm,

Həm övladım

Və əhfadım

Torunlarım, nəsilim,

Həmişəlik əbədi etibarlı günlərinə,

Borcumuzu

Qoy yavaş-yavaş ödəyək,

Bir də bir vətən yolunda gedək.

 

Vətən!

Bu borcu əda etməyə

Bizə macal gəl ver...