Bir gün sənsiz uzaqlarda yatarag,
Bu dünyanın qəm-qüsəsin atarag,
Biz də sən tək qəribliyə batarag,
Yerdən qalxıb vətən, vətən deyirük,
Qəribliyi, yalqızlığı öyərük.
Zənn edirəm sən də mən tək qocayən,
Gəldim gördüm qəddin yüksək ucayən.
Söylə görüm həsrətlərlə necəyən?
«Mənsur»un öydüyü laləli Dena,
Qaşqayı oylağı ay dəli Dena!
Obalardan, köçdən, ellərdən söylə,
Qara aylar, ağır illərdən söylə,
Ətəyində coşan sellərdən söylə
Yırlayan ağlayan iyidən Dena,
Ürəyi dağlayan iyidən Dena!
Qaşqayı elinin ucabaş dağı,
Qısaldan zamanı, qısaldan çağı.
Keçənmədi səndən heç zaman yağı,
Səlam olsun o günlərə, illərə,
Şövkətini itirməyən ellərə . . .
İngilizi həmlə edəndə bizə,
Altmış min iyidin tökdü dənizə.
Amma həsrət qaldın nədən Təbrizə?
Ellərin içindən ucalan Dena,
Həsrət qəmi ilə qocalan Dena.
Qaşqayı Lövhələri – s.5